یادداشت؛
اوتیسم اختلالی مرموز و ناشناخته
بیماری اوتیسم Autism نوعی اختلال رشد است که در بیشتر موارد پس از 3 سالگی با رفتارهای ارتباطی، کلامی غیر طبیعی شناخته می شود.

به گزارش خبرنگار
خبرگزاری صدا و سیما؛ تحقیقات نشان می دهد علائم این اختلال در 3 سال اول عمر بروز می کند و علت اصلی آن هنوز ناشناخته است اما بر اساس آمار این اختلال در پسران شایع تر از دختران است و کودک مبتلا در ارتباطات کلامی و مهارتی شرایطی غیر طبیعی دارد.
یکی از شانه های مشخص این بیماری که اغلب توسط والدین تشخیص داده می شود اختلال در کودک مبتلا به اوتیسم است؛ اختلالی که بر ارتباط کلامی کودک حتی با والدینش تاثیر منفی می گذارد و از نظر کلامی او را دچار تاخیر در تکلم می کند.
هرچند یک کودک طبیعی در یک سالگی می تواند تک کلمه ادا کند و در یک و نیم سالگی2 تا 3 کلمه را با هم ترکیب می کند اما کودکان مبتلا به اوتیسم یا کلام ندارند یا در مقایسه با سن شان دچار تاخیر کلامی اند یا کلام دارند اما معنی دار نیست و کلام دیگران را اکو می کنند.
به علت درمان ناپذیر بودن این بیماری؛ متاسفانه گاهی والدینی را می بینیم که اوتیسم فرزندشان را انکار می کنند. آنها می گویند فرزندم کلام دارد و حتی باهوش است چون در سن پایین می تواند جمله های سنگین و طولانی را بیان کند اما برخی کودکان مبتلا به اوتیسم مثل طوطی کلمات و جمله های اطرافیان را تکرار می کنند و در گذر زمان تکلم را از دست می دهند.
از نشانه های دیگر این بیماری می توان به نشناختن هویت در کودک مبتلا به اوتیسم اشاره کرد؛ به گونه ای که در روند طبیعی رشد، کودکان به محض آنکه «من» را درک می کنند، دیگر از «نام خود» برای بیان خواسته هایشان استفاده نمی کنند در حالی که کودک مبتلا به اوتیسم شناختی از «من» ندارد و خود را با نام صدا می زند؛ مثلا می گوید: « به علی آب بدید!» و این نشانه خوبی نیست.
تحقیقات نشان می دهد ارتباط کودک مبتلا به اوتیسم یکطرفه است و ممکن است محتوای کلام با سنش متناسب نباشد یا بدون توجه به صحبت های دیگران فقط در مورد علایق خود صحبت کند در واقع کودک مبتلا به اوتیسم نمی تواند تبادل اطلاعات کند.
البته اوتیسم از جمله اختلالاتی است که گاهی خفیف و گاهی شدید است.
ممکن است فردی تمام علائم را داشته باشد و در طیف شدید اوتیسم باشد و به شکل فردی در خود مانده در جامعه ظاهر شود و ممکن است فقط مشکل ارتباطی داشته باشد؛ مثلا نتواند دوست صمیمی داشته باشد و در اوتیسم خفیف دسته بندی شود.
همچنین کودک طبیعی مدت توجه کوتاهی دارد یعنی شاید نهایتا 5 دقیقه با یک اسباب بازی بازی کند و بعد آن را رها کند و سراغ بازی دیگری برود اما کودک مبتلا به اوتیسم ساعت ها یک بازی تکراری انجام می دهد.
در کودکان مبتلا به اوتیسم می بینیم کودکان به چرخیدن یا به وسایلی که می چرخد مثل پنکه و لباسشویی علاقه مند هستند و ممکن است ساعت ها خود را با تماشای آنها سرگرم کنند. ممکن است زنجیری را تکان دهند یا به موسیقی های ثابت واکنش و علاقه شدید نشان دهند.
اگرچه تحقیقات در زمینه این بیماری همچنان ادامه دارد اما کودک مبتلا به اوتیسم مثل کودکان دیگر بازی نمی کند این کودکان بازی های تخیلی ندارند.
بررسی های علمی نشان می دهد علائم اوتیسم معمولا از 9 ماهگی قابل تشخیص است اما در2 تا 3 سالگی کاملاً مشخص می شود مگر در موارد بسیار خفیف که ممکن است در نوجوانی یا جوانی تشخیص داده شود.
کودک مبتلا به اوتیسم نبوغ خاصی در برخی مسائل دارد مثلا ممکن است علاقه خاصی به سیاره ها داشته باشند و با کمترین تلنگری اطلاعاتی را در این زمینه حفظ کنند و اگر در جمع قرار بگیرند در مورد این مسائل صحبت کنند.
کودک مبتلا به اوتیسم توانایی ذهن خوانی ندارد؛ نمی تواند به محیط توجه کند یا خود را جای دیگران بگذارد و احساسات دیگران را درک کند یعنی در برخی از آنها آستانه درد بسیار بالا و در برخی پایین است.
اما آنچه مسلم است اوتیسم درمان پذیر است اما والدین برخی از کودکان دچار اوتیسم واقعیت را انکار کرده و موجب از دست رفتن دوران طلایی درمان او می شوند؛ در صورتی که اگر آموزش های لازم، به موقع به کودک در سن طلایی داده شود، احتمال طبیعی تر شدن رفتارها وجود دارد.
همچنین سن طلایی درمان اوتیسم تا قبل از 5 سالگی است، هر چه در سن پایین تری اختلال تشخیص داده و بازتوانی ها شروع شود، احتمال طبیعی شدن بیشتر است اما باید بپذیریم که این کودکان همیشه تا حدودی با سایر همسالان خود متفاوت هستند.
عوامل مختلفی در بروز اوتیسم نقش دارند اما مهمترین علت آن توارث است، جهش های ژنتیکی در کنار بحث توارث ژن ها در بروز این اختلال دخیل است موضوعی که مربوط به یک ژن هم نیست و ژن های مختلف در بروز آن دخیل اند.
این بیماری هنوز مرموز است و ناشناخته های بسیاری در مورد آن وجود دارد. تحقیقات زیادی در این زمینه انجام شده است و علل مختلفی مثل برخی کمبودهای تغذیه ای در دوران بارداری یا سن والدین یا حتی برخی بیماری های دوران نوزادی و ... را در بروز آن دخیل می دانند که هیچ یک صددرصد مورد تایید نیست.